บาคาร่าเว็บตรง “ความขัดแย้งในซีเรียกำลังส่งผลกระทบร้ายแรงและยั่งยืนต่อซีเรียและทั่วทั้งภูมิภาค…” ตั้งแต่เริ่มต้นของความขัดแย้ง เราคุ้นเคยกับการละเว้นนี้อย่างน่าเศร้าในเกือบทุกโครงการริเริ่มด้านนโยบายและงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับวิกฤตซีเรีย อย่างไรก็ตาม ทุกวันนี้ ประเด็นนี้ยังห่างไกลจากระดับภูมิภาค ยุโรปไม่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของประชากรในระดับนี้ตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สองในเวลาเดียวกัน การโจมตีของผู้ก่อการร้ายทั่วโลกและการแทรกแซงทางทหาร (ทางอากาศ)
ในซีเรียที่ดำเนินการโดยพันธมิตรที่แตกต่างกันได้ก่อให้เกิดความขัดแย้ง
ที่เกินกว่าสงครามกลางเมือง ตัวอย่างเช่น หลังจากที่กองกำลังตุรกียิงเครื่องบินรัสเซียตกใกล้ชายแดนตุรกี-ซีเรียเมื่อปีที่แล้วฟรีดา กิติ ส อดีตนักข่าวของ CNN ถามตัวเองว่า “นี่ไม่ใช่สงครามโลกครั้งที่ 3 ได้อย่างไร?”
สิ่งที่เริ่มต้นจากการ ‘แยกตัว’ ของสิ่งที่เรียกว่าอาหรับสปริง ได้พัฒนาจนกลายเป็นวิกฤตระดับโลกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ประเทศเจ้าบ้านทั่วโลกดูเหมือนจะจัดการกับวิกฤตโลกนี้เป็นหลัก (หากไม่ใช่เพียงด้านเดียว) จากสองมุมมอง พวกเขากังวลว่าผู้ลี้ภัยเป็นตัวแทนของภาระทางเศรษฐกิจสุทธิ และเน้นย้ำถึงความจำเป็นในการเตรียมพร้อมสำหรับคำสั่งหลังความขัดแย้ง ทั้งสองประเด็นนี้ถูกต้องตามกฎหมาย
มีหลักฐานการเพิ่มขึ้นของต้นทุนบริการสาธารณะในประเทศเพื่อนบ้านทั้งหมด แม้ว่าจะมีผลตอบแทนที่เป็นบวกเช่นกัน และไม่มีใครรู้ว่าซีเรียหลังสงครามจะต้องมีผู้นำในระดับต่างๆ เพื่อบริหารประเทศ
ตัวอย่างเช่น คณะกรรมาธิการยุโรปได้เปิดตัวโปรแกรมTahdirหรือ ‘การเตรียมการ’ แล้วเพื่อฝึกอบรมผู้นำหลังสงครามในหมู่ผู้พลัดถิ่นซีเรีย
แต่นั่นคือเรื่องราวทั้งหมดหรือไม่?
แนวทางทั้งสองนี้มีข้อบกพร่องแฝงอยู่: พวกเขาไม่ได้พิจารณาถึงลักษณะระยะยาวของ ‘วิกฤต’ อย่างจริงจัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุโรป ผู้กำหนดนโยบายคิดถึงผู้ลี้ภัยเมื่อพวกเขาออกจากประเทศต้นทางและนำเสนอปัญหาการไหลเข้าประเทศอื่น อย่างไรก็ตาม ในความเป็นจริง วิกฤตดังกล่าวจะดำเนินต่อไปในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่งสำหรับแต่ละคนโดยเฉลี่ย อีก 17 ปี
สิ่งนี้ทำให้เกิดคำถามสำคัญเกี่ยวกับวิธีการรับประกันการรวมพลเมืองของผู้ลี้ภัยในชุมชนที่โฮสต์ของพวกเขา – และรูปแบบของการรวมตัวของพลเมือง การรวมกลุ่มของพลเมืองอาจรวมถึงสิ่งที่เรียกว่า ‘การเมืองภายในประเทศ’ เช่น ผู้อพยพที่เข้าร่วมในองค์กรพลเรือนหรือสมาคมในสังคมเจ้าบ้าน ‘การเมืองผู้อพยพ’ เช่น การระดมแรงงานข้ามชาติในประเด็นทางเศรษฐกิจและสังคม เช่น การเลือกปฏิบัติ และ ‘การเมืองบ้านเกิด’ เช่น การล็อบบี้รัฐบาลเจ้าภาพในประเด็นที่เกี่ยวข้องกับประเทศต้นทาง
ฉันยืนยันว่าการศึกษาระดับอุดมศึกษาเป็นพื้นฐานในการสร้างความมั่นใจในการรวมตัวของผู้ลี้ภัย ตัวอย่างเช่น Jessica Magaziner แห่งWorld Education News & Reviewsเน้นว่าการมีส่วนร่วมในการศึกษาระดับอุดมศึกษาเป็นรูปแบบหนึ่งของการป้องกันความขัดแย้งและลดโอกาสที่เยาวชนจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับความรุนแรงหรือการก่อการร้าย
อาร์กิวเมนต์นี้แสดงให้เห็นบทบาทของการศึกษาระดับสูงในการส่งเสริม ‘การเมืองบ้านเกิด’ หลายประเทศในยุโรป เช่น เยอรมนี มองว่าผู้ลี้ภัยที่หลั่งไหลเข้ามาเป็นโอกาสในการหยุดยั้งความเสื่อมทางประชากร และรักษาระบบสวัสดิการสังคมที่ยั่งยืนในระยะยาว ในกรณีนี้ การศึกษาระดับอุดมศึกษาสามารถสนับสนุนมิติ ‘การเมืองภายในประเทศ’
ดังนั้น การเปิดทางให้ผู้ลี้ภัยเข้าถึงการศึกษาระดับอุดมศึกษาจึงเป็นการตัดสินใจเชิงกลยุทธ์นอกเหนือจากคำถามด้านมนุษยธรรมและความยุติธรรมทางสังคม สัปดาห์ที่แล้วข่าวมหาวิทยาลัยโลกรายงานว่าผู้ลี้ภัยเข้าถึงการศึกษาระดับอุดมศึกษาน้อยกว่า 1% เทียบกับค่าเฉลี่ย 32% ทั่วโลก แต่จนถึงปัจจุบัน กลยุทธ์ระดับชาติมักไม่สอดคล้องกันและไม่เอื้อต่อการเข้าถึงการศึกษาระดับอุดมศึกษาเต็มรูปแบบสำหรับผู้ลี้ภัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากประเทศส่วนใหญ่ไม่ได้คาดการณ์ว่าพวกเขาจะเหลือเวลาอีกหลายปีหรือหลายสิบปี
ตัวอย่างเช่น จอร์แดนไม่มีนโยบายที่ชัดเจนเกี่ยวกับนักเรียนที่มีสิทธิ์ได้รับการศึกษาระดับอุดมศึกษาของซีเรีย และข้อกังวลหลักคือการช่วยเหลือชาวซีเรียเท่านั้น เช่น ผ่านกองทุนเฉพาะ จะทำให้ชาวจอร์แดนเสียเปรียบ ยิ่งไปกว่านั้น ระดับที่ผู้ลี้ภัยชาวซีเรียถูกรวมเข้ากับสังคมเจ้าบ้านนั้นแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ ขึ้นอยู่กับปัจจัยก่อนหน้าหลายประการ เช่น ความใกล้ชิดทางวัฒนธรรมและธรรมชาติของความสัมพันธ์ทางการฑูต บาคาร่าเว็บตรง
